سينه ميگويد كه من تنگ آمدم فرياد كن

باز هم سالروز تو

ميداني؟! سالهاست كه نديدمت

با چشمانم مشكلي ندارم

دلم تنگ است

ای پیش پرواز کبوتر های زخمی 

بابای مفقود الاثر! بابای زخمی!

دور از تو سهـــم دختــر از این هفته هم پر

پس کی؟ کی از حال و هوای خانه غم پر؟

تا  یاد  دارم  برگی  از  تاریـــخ  بودی

یک قاب چوبی روی دست میخ بودی

توی کتابـــم هر چـه بابا آب می داد

مادر نشانم عکس توی قاب می داد

اینجا  کنــــار  قاب  عکست  جان  سپردم

از بس که از این هفته ها سر کوفت خوردم

من بیست سالم شد هنوزم توی قابی

خوب یک  تکانی  لا اقل  مرد حسابی!

یک بار هم از گیر و دار قاب رد شو

از سیـــم های خاردار قاب رد شو

برگرد تنهــا یک بغـــل  بابای من باش

ها! یک بغل برگرد، تنها جای من باش

ای دست هایت  آرزوی دستهایم

ناز و ادایم مانده روی دست هایم

شاید تو هم شرمنده یک مشت خاکی

یک مشت خاک بی نشان و بی پلاکی

عیبــی ندارد خاک هـــم باشی قبــول است

یک چفیه و یک ساک هم باشی قبول است!!

تنها تلاشش انتظار است و سکوت است

پروانه ای  که  تـــوی  تار  عنکبوت  است

امشب عروسی می کنم جای تو خالی

پای  قبــاله  جای  امضــــای  تو  خالی

ای عکس هایت روی زخم دل نمک پاش

یک بار هم  بابای  معلوم  الاثر  باش

معیارِ واقعی ثروت ما این است

که

اگر پولمان را گم کنیم چقدر می ارزیم . . .

ای کاش

همه می دانستند دنیایی که در آن حجّت خدا نباشد

جهنمی بیش نیست.

مسیحای جوانمرد من ای ترسای پیر پیرهن چرکین

هوا بس ناجوانمردانه سرد است...آی

دمت گرم و سرت خوش باد

سلامم را تو پاسخ گوی ، در بگشای

منم من میهمان هر شبت ، لولی وش مغموم

منم من سنگ تیپاخورده رنجور

منم دشنام پست افرینش ، نغمه ناجور

نه از رومم ، نه از زنگم

همان بی رنگ بی رنگم

بیا بگشای در بگشای دلتنگم

گوشه ی صحن دم عید دلم می لرزد

من و یک عالمه تردید، دلم می لرزد 

بادی از سمت حرم قصد وزیدن دارد

بی سبب نیست که چون بید دلم می لرزد

لرزه افتاده به جان در و دیوار ولی

زلزله نیست، نترسید! دلم می لرزد...

می روم سمت حرم دست به سینه اینبار

دو قدم مانده به خورشید دلم می لرزد

هرچه از زائر خود دل ببری میچسبد

چقدر در حرمت دربه دری میچسبد

چقَدَر در حرمت مست زیاد است ببین

چقَدَر دور و برت دست زیاد است، ببین

زائرانت به کرامات تو عادت دارند

همه یک جور به این خانه ارادت دارند

یک نفر پول، یکی اشک، یکی انگشتر

از صدای سخن عشق ندیدم خوش تر

روزهامان همگی با کَرَمت می چرخند

زائرانت چقدر با عظمت می چرخند

ابر و باد و مه و خورشید همه رقص کنان

چند قرن است که زیر علمت می چرخند

تا قدم رنجه کنی بر سر ما یک عمر است

چشم هامان به هوای قدمت می چرخند

حاجیانی که به حج رفتنشان جور نشد

چه غریبانه به دور حرمت می چرخند

آب در کوزه و ما تشنه لبان می گشتیم

یار در مشهد و ما گرد جهان می گشتیم

 چارلی چاپلین میگه:

به کلاغ ها زیر میزی داده ام  قصه ام را زودترتمام  کنند...

ای خدای یوسف؛

برای اینکه دل بر زلیخای وسوسه نسپاریم؛

به جلوه ای از جمال تو محتاجیم ...

من که تصویری ندارم درنگاه هیچکس/خوب شد هرگز نبودم تکیه گاه هیچکس  

کاش فنجانی نسازد کوزه گر از خاک من/ تا نیفتد در دلم فال سیاه هیچکس

بهترین تقدیر گلها چیدن و پژمردن است/سعی کن هرگز نباشی دلبخواه هیچکس...

مثل باران بمب مي‌بارد ولي
نخل‌ها دلبسته بر آل علي

مثل باران بمب را باور كنيد
چند روزي زير باران سر كنيد

باز باران بي‌ترانه مي‌رسد
بمب‌هاي بي‌بهانه مي‌رسد

باز مي‌بارد به سربازان مرگ
باز مي‌ريزد از آن بالا تگرگ

باز آشوبي است در روي زمين
باز خمپاره، مسلسل تانك مين

نخل‌هاي تشنه سرگردان باد
زنده ميري را كسي يادم نداد

پايبند نخل و زيتونيم ما
تا ابد همسايه خونيم ما

خون ما نخلي دلاور مي‌شود
صبر كن ايام غم سر مي‌شود

مي‌رسد مردي مبارك پي ز راه
مي‌زند شمشير او پشت گناه

غزه را، چشمش چراغان مي‌كند
يك نظر بر خلق افغان مي‌كند

بر همه عالم خروشش مي‌رسد

مي‌نوازد نغمه ی چاووش ها
شاد باشيد اي زغم خاموش‌ها

اي همه مظلوم‌ها شادي كنيد
اين قفس را رنگ آزادي كنيد

اي فلسطين اي فلسطين شاد باش
مي‌رسد شيرين بيا فرهاد باش

غزه شادي كن كه مي‌آيد بهار
گل ببار و گل ببار و گل بباد

این دردنوشته ها

نه دلنشین اند نه زیبا

یک مشت حرف زخم خورده اند

که بغض دارند....

من که از پژمردن یک شاخه گل

از نگاه ساکت یک کودک بیمار

از فغان یک قناری در قفس

از غم یک مرد در زنجیر

حتی قاتلی بر دار

اشک در چشمان و بغضم در گلوست

وندرین ایام زهرم در پیاله زهر مارم در سبوست

مرگ او را از کجا باور کنم؟


صحبت از پژمردن یک برگ نیست

فرض کن مرگ قناری در قفس هم مرگ نیست

فرض کن یک شاخه گل هم در جهان هرگز نرست

فرض کن جنگل بیابان بود از روز نخست

در کویری سوت و کور

در میان مردمی با این مصیبتها صبور

صحبت از مرگ محبت مرگ عشق

گفتگو از مرگ انسانیت است...

"فريدون مشيري"

كسي كه فرصت برآوردن نياز ديگري را از دست مي‌دهد،

يكي از شايسته‌‌ترين تجربه‌هايي را كه زندگي ارائه مي‌كند، از دست داده است

تسبیحی بافته ام ....

نه از سنگ نه از چوب نه از مروارید!!

بلور اشکهایم را به نخ کشیده ام تا برایتان دعا کنم هر آنچه آرزو دارید....

صدای هیاهوکف و دست زدن بلند است.

گفتم اینجا چه خبر است؟گفت داریم اصلاحات می کنیم.

گفتم چه چیزی را؟گفت نام مجتمع را آیدین نام قشنگی است.بهتر از نامهای لطف :صفا و صداقت است.

اینها جای خود را به مد و رنگ داده اند.

صدای شهید خاموش شده است و همه می دانند که تنها شهید انسان خوبی بوده است
جبهه محل تفریح و گردش شده است.نگاه کرده بر اروند:بهمن شیر و کارون.ایثار را به تمسخر و وحدت را به نشانه گرفته­اند

امروز دیگر نان تنوری جای خود را به نان فانتزی داده است.بجای آش:دسر و ژله می خورند و با پیتزا و ساندویچ قیافه می گیرند و پز می دهند

بجای سلام Helloمی گویند و بجای الحمدلله و شکرلله مرسي

زندگی رسم خوشایندی است .

زندگی بال و پری دارد با وسعت مرگ  و پرشی دارد اندازه عشق

زندگی مجذور اینه است

زندگی گل به توان ابدیت

زندگی ضرب زمین در ضربان دل ما

زندگی هندسه ساده و یکسان نفسهاست

سهراب سپهری

بـه گـرد کعبـه می گـردی پریشان کـه وی خود را در آنجا کرده پنهان

 اگــر در کعبــه می گـــردد نمـایـان

پس بگرد تا بگردی بگرد تا بگردی

در اینجا باده مینوشی ، در آنجا خرقه می پوشی ، عجب بیهوده میکوشی در اینجا مـــــردم آزاری ، در آنجا از گنـــــــــــــه عاری ، عجب بیهوده پنداری در اینجــا همـــدم و همسایــــه ات در رنــج و بیمــاری تو آنجا در پی یاری چــه پنـــداری کجــــا وی از تـــو می خواهـد چنین کــاری چه پیغــامـــی که جــز بــا یــک زبــــان گفتـــن نمی داند! چه ســلطانی که جــز در خـــانـــه اش خفتــن نمی داند! چه دیداری که جز دینار و درهم از شما سفتن نمی داند! به دنبال چه می گردی که حیرانی  خـرد گم کرده ای شاید نمی دانی! اميد از جــــان خـــود سیری کـــه خـــامـــوشی نمی گیـــری لبت را چون لبــــان فرخی دوزند! تو را در آتش اندیشه ات سوزند! هــــــــزاران فتنـــــــه انگیـــــــزند! تــــو را بـــر سر در میخانه آویزند

 هرقدرکه درخاک ننوشیدم ازین باده ی صافی بنشینم و با دوزخیان کنم تلافی جزساغرو میخانه و ساقی نشناسم بر پایه ی پیمانه و شادیست اساسم گر همچو همای از عطش عشق بسوزم از آتش دوزخ نهراسم نهراسم

ساقی از این عالم واهی رهایم کن 

نمی خواهم در این عالم بمانم 

بیا از این تن آلوده و غمگین جدایم کن 

تو را اینجا به صدها رنگ می جویند

تو را با حیله و نیرنگ می جویند

تو را با نیزه ها در جنگ می جویند

تو را اینجا به گرد سنگ می جویند

تو جان می بخشی و اینجا به فتوای تو می گیرند جان از ما

نمی دانم کیم من، آدمم روحم خدایم یا که شیطانم تو با خود آشنایم کن 

اگر روح خداوندی دمیده در روان آدم و حواست 

پس ای مردم

 خدا اینجاست خدا در قلب انسان هاست

 به خود آی تا که دریابی خدا در خویشتن پیداست

همای از دست این عالم پر پرواز خود بگشود و در خورشید و آتش سوخت

 خداوندا (بسوزانم)  همایم کن نمی خواهم در این عالم بمانم

بیا از این تن آلوده و غمگین جدایم کن ، جدایم کن 

احساسم کودک است

به او نخندید   تازه پا گرفته

هنوز اول راه است

خودش به زمین می خورد

خودش آهسته بر می خیزد

آهسته می گرید

اهسته اشک هایش را پاک می کند

و من به او افتخار می کنم 

با تمام کودکی اش... 

 

حروم اون پدر معتادیه که واسه خرج خودش دخترشو میده دست هرکس....



حروم 3 هزار میلیاردیه که نمیفهمم چه جوری از گلوشون میره پایین...


حروم پدر معتادیه که دختر 3 سالشو واسه یک میلیون میفروشه


حروم یعنی وزن سیری مونو با ترازوی یه گرسنه بکشیم

حروم اون صاحب خانه ایه که اگه اجاره اش یه روز دیر بشه اساس ما میره تو خیابون...


حروم یعنی دل شکستن یه دل شکسته...



حروم دست مزد اون فوتبالیسته که یه ساعتش قدرتمام دارایی های یه خانوادست...



حروم اونایی هستن که باعث شرمندگی پدر میشند....



حروم آیینه بقل ماشینیه که اگه بشکنه پولش قدر دیه منه....



حروم اون آمپولیه که هرکدومش 2میلیون پولشه.



حروم اون حاجیه که رفته مکه واسه خودنمایی کلی پرده میزنه ...



حروم اون مسئوله که باید همچین بلایی سر بچه اش بیاد تا به فکر اصلاح باشه...

 
اگه قبول داری پيغام بزار شاید یه مسئولی کسی درک کرد....
 

صحبت از پژمردن یک برگ نیست
وای! جنگل را بیابان می کنند
دست خون آلود را در پیش چشم خلق پنهان می کنند
هیچ حیوانی به حیوانی نمی دارد روا
آنچه این نامردمان با جان انسان می کنند 

آتشی نمى سوزاند "ابراهیم" را
و دریایى غرق نمی کند "موسى" را
کودکی، مادرش او را به دست موجهاى "نیل" می سپارد
تا برسد به خانه ی فرعونِ تشنه به خونَش
دیگری را برادرانش به چاه مى اندازند
سر از خانه ی عزیز مصر درمی آورد
مکر زلیخا زندانیش می کند
اما عاقبت بر تخت ملک می نشیند
از این "قِصَص" قرآنى هنوز هم نیاموختی ؟!
که اگر همه عالم قصد ضرر رساندن به تو را داشته باشند
ولی خدا نخواهد
نمی توانند....
او که یگانه تکیه گاه من و توست !
پس:

به "تدبیرش" اعتماد کن

به "حکمتش" دل بسپار

به او "توکل" کن

و به سمت او "قدمی بردار"

تا ده قدم آمدنش به سوى خود را به تماشا بنشینی

ماجرای جالبی داره .

در کتاب « اصفهان زادگاه جمال و کمال» نوشته نعمت الله میرعظیمی*نشر گلها، اصفهان-۱۳۷۹

در بخش معرفی شعرای اصفهان، فردی را معرفی کرده است به نام حسین دودی.حسین دودی شاعری بوده است درویش مسلک و مردمی و ملبس به لباس طلاب و هنگامی که از ناملایمات اجتماعی شدیداً متاثر می شده، به میخوارگی می پرداخته است تا لحظاتی آرام گیرد. اما در این احوال و از بخت بد،همواره به چنگ گزمه و محتسب می افتاده و برای اجرای حد و ارشاد روح، سر و کارش با حاکم شرع یعنی آقا نجفی معروف بوده است. آقا نجفی همیشه حسین را با لحنی شیرین و دلچسب نصیحت می نموده و از اعمال مناهی منع می نموده است.یکروز پس از اجرای حد( شلاق) به او خلعتی نو می پوشاند تا تکدر خاطر وی محو شود. حسین دودی عبا را برداشته و یکراست به شرابخانه می رود و مست شده به دست گزمه گرفتار می شود.آقا نجفی به محکمه می آید و حسین را با لباس ژنده و می زده و شنگول می بیند و قبل از هر چیز سراغ عبای خلعتی را می گیرد. حسین پاسخ می دهد:

جامهء نو به می ِ کهنه نهادیم گرو

که می ِ کهنه مرا بهتر از این جامهء نو

زاهدا ! بر من درویش میندیش و برو

کِشتهء ما و تو معلوم شود وقت درو!

روز دیگر هم آقا نجفی می بیند که حسین دودی دو خم می زیر بغل دارد. دستور می دهد آنها را بشکنند تا حسین مرتکب معاصی نشود.حسین دودی هم اين شعر  را براي او مي خواند.

زاهدا من که خراباتی و مستم به تو چه؟

 ساغر و باده بود بر سر دستم به تو چه؟

 تو اگر گوشه ی محراب نشستی صنمی گفت چرا؟

 من اگر گوشه ی میخانه نشستم به تو چه؟

   آتش دوزخ  اگر قصد تو و ما بکند

تو که خشکی چه به من ، من که ترستم به تو چه؟

 تو که مشغول مناجات و دعـــائی چه به من

 من که شب تا به سحر يکسره مستم به تو چه؟

حالم بد است

حالم بد است ای مردم ، حالم بد است.
از رفتارهایتان حالم بد است،
از طرز رانندگیتان،
از صفهای صد شاخه تان،
از هجوم تاتارگونه تان به جعبه خرما یا شیرینی خیرات شده،
از برخورد و نگرش تان نسبت به جنس مخالف،
از داشتن غیرتهای بی مورد راجع به خواهر و مادرتان و بی غیرتی محض راجع به عزیزان دیگران،
از تحلیلهای سیاسی و اقتصادیتان در تاکسی،
از رد و بدل کردن بلوتوث های غیر اخلاقی،
بقيه در ادامه مطلب

آداب و رسوم  v روز مادر در برخی کشورها
در کشور ما از سالیان پیش تا کنون،ولادت یگانه بانوی دو عالم حضرت فاطمه زهرا(س) را روز زن و روز مادر نامیده اند و این نامگذاری از آن جهت است که این بانوی گرانقدر از تمامی جهات،اسوه ی یگانه ای برای زنان و مادران عالم هستند و پاکی و شایستگی و دین داری شان،مثال زدنی است.

در روز اول سال تحصيلى، خانم تامپسون معلّم کلاس پنجم دبستان وارد کلاس شد و پس از صحبت هاى اوليه، مطابق معمول به دانش آموزان گفت که همه آن ها را به يک اندازه دوست دارد و فرقى بين آنها قائل نيست. البته او دروغ مي گفت و چنين چيزى امکان نداشت. مخصوصاً اين که پسر کوچکى در رديف جلوى کلاس روى صندلى لم داده بود به نام تدى استودارد که خانم تامپسون چندان دل خوشى از او نداشت. تدى سال قبل نيز دانش آموز همين کلاس بود. هميشه لباس هاى کثيف به تن داشت، با بچه هاى ديگر نمي جوشيد و به درسش هم نمي رسيد. او واقعاً دانش آموز نامرتبى بود و خانم تامپسون از دست او بسيار ناراضى بود و سرانجام هم به او نمره قبولى نداد و او را رفوزه کرد.

     سر میز شام یادت که میفتم بغض میکنم،

اشک در چشمانم حلقه میزند و

همه با تعجب نگاهم میکنند..

لبخندی میزنم و میگویم:چقدر داغ بود...!!!

در حضور خارها هم می شود یک یاس بود

در هیاهوی مترسک ها پر از احساس بود

می شود حتی برای دیدن پروانه ها

شیشه های مات یک متروکه را الماس بود

کاش می شد، حرفی از کاش می شد هم نبود

هرچه بود احساس بود وعشق بود و یاس بود...

            انسان های بزرگ دو دل دارند :

         دلی که درد می کشد و پنهان است و دلی که

          می خندد و  آشکار است ...

            < پروفسور محمود حسابی >

گنجشک می خندید به اینکه چرا هر روز

بی هیچ پولی برایش دانه می پاشم...

بهشت از دست ِ آدم رفت ، از اون روزی كه گندم خورد
ببین چی میشه اونكس كه ، یه جور از حق ِ مردم خورد!

كسایی كه تو این دنیا حساب ِ مارو پیچیدن
یه روزی هركسی باشن ، حساباشونو پس میدن!

به گزارش خبرگزاری فارس، مدت‌هاست که شایعات مختلفی در مورد به پایان رسیدن دنیا در سال 2012 و در روز 21 دسامبر (مصادف با اول دی ماه) در وبلاگ‌های مختلف و شبکه‌های اجتماعی رد و بدل می‌شود و هر روز ابعاد گسترده‌تری نیز به خود می‌گیرد.